Pod koniec VI w. nieznany z imienia pielgrzym z Piacenzy odwiedził Nazaret. W swoich zapiskach zanotował: „Dom Najświętszej Maryi został przekształcony w bazylikę, a jej ubrania są źródłem wielu cudów. Żydówki są tu piękniejsze niż gdziekolwiek indziej w kraju. Twierdzą, że jest to dar, jaki zesłała im Najświętsza Maryja, gdyż była ich krewną”.
Gdy pielgrzym opuścił bazylikę, udał się do synagogi. Tak kontynuował swoje wspomnienia: „W synagodze znajduje się księga, w której Pan pisał swój alfabet, a także ława, na której siedział wraz z innymi dziećmi. Chrześcijanie mogą podnieść ją i przenieść, lecz Żydzi nie są w stanie jej ruszyć, ani nie mogą jej wynieść na zewnątrz”. Owa niemoc Żydów miała być zapewne karą za ich niedowiarstwo: Jezus „nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu” (Mk 6,5-6).
Dziś nikt już nie znajdzie w Nazarecie szkolnego zeszytu Jezusa ani ławki, w której zasiadał. Owszem, spotkać można piękne dziewczęta, ale ich bezpośrednie pokrewieństwo z Maryją jest wątpliwe. Natomiast wciąż aktualne pozostaje pytanie o wiarę tych, którzy znajdują się w rodzinnym mieście Jezusa. A zasadniczo nie są to już Żydzi, lecz chrześcijanie przybywający z pielgrzymką. Czy na twarzy Jezusa wciąż pozostaje wyraz zdziwienia?