Zapomnieli o najważniejszym?
Seder to żydowska uczta paschalna. Dziś spożywa się ją bardzo podobnie jak w Palestynie dwa tysiąclecia temu. Ma ona bardzo jasno określony schemat. Rozpoczyna się modlitwą zwaną kiduszem i rytualnym obmyciem rąk, po którym następuje wypicie pierwszego kielicha wina. Następnie łamie się chleb (macę) i słucha hagady, czyli opowiadania o wyjściu Izraelitów z Egiptu. Po wychyleniu drugiego kielicha rozpoczyna się posiłek złożony z baranka paschalnego, niekwaszonego chleba i gorzkich ziół. Trzeci kielich wina kończy spożywanie pokarmów, a otwiera radosną część śpiewów psalmów Hallelu, które wychwalają Boga za cuda, których dokonał w czasie Wyjścia. Całość zamyka ostatni, czwarty kielich wina.
Ostatnia Wieczerza przebiegała zapewne według takiego schematu. Ewangeliści jednak opisywali to wydarzenie z perspektywy popaschalnej, a więc po zmartwychwstaniu Chrystusa. I właśnie dlatego żaden z nich nie wspomina o istotnym elemencie uczty: o spożyciu baranka paschalnego. Dlaczego? Ich milczenie powodowane jest pełną świadomością, że to sam Jezus jest Barankiem, który ma być złożony w ofierze. Zgodnie ze słowami Jana Chrzciciela, który wołał nad Jordanem: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata” (J 1,29).
To Jego ofiara na drzewie krzyża zastąpiła wszystkie ofiary Starego Przymierza. To dzięki Jego ofierze chrześcijanie zaprzestali kultu ofiarniczego w świątyni jerozolimskiej. To wreszcie On, jako Baranek Boży, ofiarowuje się codziennie na ołtarzach całego świata.
Jan, który nie musiał być Chrzcicielem
„Bóg jest istotą absolutnie samodzielną – pisał przed laty ks. Józef Tischner. – Stwarza człowieka jako istotę absolutnie samodzielną. Człowiek może się obejść bez Boga i Bóg może się obejść bez człowieka. I między nimi pojawia się miłość. Miłość polega na tym, że istoty absolutnie samoistne nie mogą bez siebie żyć”
– dopowiadał Tischner. Osoba św. Jana Chrzciciela, który zapowiadał przyjście Jezusa, często jest dziś przedstawiana w taki sposób, jakby był to człowiek, któremu Bóg nie pozostawił żadnej możliwości wyboru swojej życiowej drogi. Podarowany rodzicom po wielu latach bezowocnych oczekiwań na poczęcie z góry został przeznaczony do pełnienia misji prorockiej i niewolniczo za nią podążył. Sprawia nawet wrażenie smutnego, rozgoryczonego rzeczywistością, która go otacza: napomina siejących zgorszenie, odsuwa się na pustkowie i prowadzi ascetyczne życie, umiera wydany przez kaprys młodej tancerki. Krótkie, intensywne życie, z góry zaplanowana kariera. Ale czy rzeczywiście?
Bóg naprawdę mógł się obejść bez Jana Chrzciciela. Jednak stało się tak, że pojawiła się miłość i Jan był jej po prostu wierny.
„W dialogu Boga i człowieka jest tylko tyle światła, ile wymaga wybór – pisał w innym miejscu Tischner. – Poza tym jest ciemność. Ona nawet musi być, bo inaczej nie byłoby wolności. A wolność być musi. Jeżeli ma powstać wierność, to musi być wolność”.
Jan Chrzciciel był wierny od pierwszego, do ostatniego akordu serca, musiał więc być również wolny w wyborze swojej drogi. Św. Beda, mnich z IX w., pisał:
„Św. Jan za Chrystusa oddał swoje życie, choć nie kazano mu wyprzeć się Jezusa Chrystusa. Kazano mu tylko przemilczeć prawdę”.
Nie przemilczał prawdy i umarł za Chrystusa, który jest Prawdą. Jan wierzył, że On jest Synem Bożym (J 1,34).
Rozmawiają dr Anna Rambiert-Kwaśniewska i ks. prof. Mariusz Rosik
Polub stronę na Facebook