W projekcie „Słowo blisko Ciebie” czytamy Księgę Tobiasza.
Księga powstała najprawdopodobniej w II w. przed Chr. w języku aramejskim, choć wśród zwojów qumrańskich znaleziono także wersję hebrajską. Treść dzieła bazuje na opowiadaniu powstałym około VII w. przed Chr. w Niniwie, w środowisku wygnańców z Królestwa Północnego. Z tego powodu dzieło traktuje o udrękach życia Żydów w diasporze. Isnieją liczne argumenty za tym, że dzieło powstało w diasporze: prześladowanie Tobiasza przez obcokrajowców (1,16-20), obecność sąsiadów, którzy sprzeciwiają się Tobiaszowi (2,8), długa zachęta do endogamii. W takim kontekście autor nieustannie podkreśla uniwersalne panowanie Boga Izraela nad całym światem, Jego obecność także wśród Żydów rozproszonych poza Izraelem.
Księga opowiada o Tobiaszu, wygnańcu z pokolenia Neftalego, oraz o jego żonie Annie, synu Tobiaszu i krewnej Sarze. Szczególnie intensywnie rozwinięta została w nim angelologia. Dużo miejsca poświęcił autor archaniołowi Rafałowi, który okazał się uzdrowicielem (na co zresztą wskazuje jego imię). Tobiasz – ojciec utracił wzrok i popadł w ubóstwo, a mimo to zajmował się szlachetnym zajęciem grzebania zmarłych, których o śmierć przyprawił król asyryjski. Sara tymczasem jest dręczona przez demona, który zabija jej siedmiu mężów. Tobiasz i Sara proszą Boga o śmierć. Bóg jednak inaczej odpowiada na ich modlitwy. Zsyła Rfała, który pod postacią młodzieńca towarzyszy Tobiaszowi – synowi w drodze do Medii, gdzie zamierza on odzyskać majątek pożyczony kiedyś krewnym przez ojca. Tobiasz zatrzymuje się u Sary, którą poślubia i z pomocą Rafała odpędza demona. Po powrocie do Niniwy udaje mu się przywrócić wzrok ojcu. Księgę przeplatają liczne pouczenia o charakterze mądrościowym.
Zapraszam na kilka słów wprowadzenia.
Polub stronę na Facebook