Jedną z ulubionych form nauczania Jezusa jest przypowieść, charakteryzująca się scenicznym wprowadzeniem i dużą obrazowością. Wybór przypowieści jako formy nauczania był wynikiem świadomej pedagogii Nauczyciela z Nazaretu. Marek stwierdza: „W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom” (Mk 4,33-34). Istotą każdej przypowieści jest porównanie (parabole) polegające na zestawieniu ze sobą dwóch elementów: pierwszy to zazwyczaj konkretny obraz z codziennego życia odbiorców przypowieści, drugi natomiast leży w sferze pojęciowej. Konkretny obraz nakreślony przed słuchaczami (czytelnikami) ma więc za zadanie posłużyć do zilustrowania prawd nieuchwytnych zmysłami.