W Starym Testamencie jednym z najbardziej nasyconych symboliką tekstów jest opowiadanie o rajskim ogrodzie (Rdz 2,4b-3,24), zwane niekiedy przez genologów biblijnym mitem o raju, z wyraźnym zaznaczeniem, że ten gatunek literacki odznacza się swoją specyfiką w zestawieniu z innymi mitami starożytnych kultur. W literaturze starożytnego Bliskiego Wschodu, a także na kartach dzieł pisanych starożytnych Greków pojawia się często symbolika ogrodu, której właściwe odczytanie może ułatwić lekturę biblijnego opisu Edenu. Starożytne przekonanie o tym, że ogród jest miejscem zamieszkiwania bóstw czy też przejawiania się ich obecności, a także miejscem nieśmiertelności przedostało się na karty Biblii. Fakt umieszczenia przez Jahwe człowieka w ogrodzie Eden nabiera brzemiennego w skutki teologiczne znaczenia: „A zasadziwszy ogród w Eden na wschodzie, Pan Bóg umieścił tam człowieka, którego ulepił” (Rdz 2,8). Zamieszkiwanie człowieka w ogrodzie oznacza harmonię pomiędzy Jahwe a człowiekiem, szanowanie przez człowieka boskich praw, a więc w pewnym stopniu także uczestnictwo w Jego boskim życiu. Motyw ten podkreślony został jeszcze przez wzmiankę o boskim spacerze po rajskim ogrodzie (Rdz 3,8).
Wywiad wyemitowano w TVP 3 Wrocław 2017.11.18 w programie „Drogi wiary”.
Rozmowę prowadzi redaktor Andrzej Pasierski.